Χθες στις 20:30 σβήσαμε τα φώτα, κλείσαμε τις συσκευές, και μείναμε με δυο κεράκια στο σαλόνι για την Ώρα της Γης, που για τρίτη συνεχόμενη χρονιά ήρθε να μας θυμίσει να είμαστε πιο φειδωλοί με την κατανάλωση της ενέργειας. Και όχι μόνο της ενέργειας, θα έλεγα. Νομίζω ότι μια τέτοια κίνηση ή που θα σε επηρεάσει και θα ευαισθητοποιηθείς γενικότερα στο πόσο καταναλωτικός έχεις γίνει, ή που… πέρασε και δεν ακούμπησε.

Αναρωτιέμαι, γιατί το κάνουμε μία ώρα το χρόνο, και μένουμε στο συμβολικό του χαρακτήρα? Πόσο δύσκολο είναι να γίνεται μία φορά το μήνα, όχι το χρόνο, και να μιλάμε για μια εξοικονόμηση ενέργειας που ίσως και να αξίζει τον κόπο?

Σκέφτομαι ότι όποιοι είμαστε υπέρ μιας τέτοιας κίνησης, θα δεχόμασταν να την επαναλαμβάνουμε ακόμη και κάθε μήνα, και μάλιστα με χαρά! Γιατί μας αγγίζει, γιατί θέλουμε να νιώσουμε ότι βάζουμε κι εμείς ένα λιθαράκι για κάτι καλό, γιατί δεν μας κοστίζει και τίποτα τελικά να το κάνουμε κι εμείς, γιατί το βρίσκουμε σαν ευκαιρία να κάνουμε κάτι διαφορετικό από ό,τι κάνουμε κάθε βράδυ στις 20:30, και για άλλους λόγους που μπορεί να έχει σκεφτεί ο καθένας.

Τώρα όσοι ούτως ή άλλως δε συμμετέχουν στην κίνηση αυτή, δεν πάει να ‘ναι μια φορά το χρόνο, μια φορά στα 10 χρόνια, μια φορά σε όλη τους τη ζωή, και πάλι δε θα συμμετέχουν. Προφανώς αρχικά δε μιλάμε γι’ αυτή την ομάδα ανθρώπων, τους οποίους δεν αρκεί να παρακινήσεις, αλλά πρέπει να πείσεις.

Εμείς χθες, βρήκαμε την ευκαιρία με τον άντρα μου να δούμε ποια είναι τα πλάνα μας για από εδώ και πέρα. Κρατήσαμε και κάποιες σημειώσεις στα μισοσκότεινα (σήμερα που προσπαθώ να τις διαβάσω, είναι σαν συνταγή γιατρού. Πλάκα έχει! Τα γράμματα χορεύουν στη σελίδα που έγραφα χθες). Δεν πιάσαμε τα μακροπρόθεσμα σχέδια – πιο πολύ μιλήσαμε για τα πράγματα που θέλουμε να τρέξουμε μέσα στους επόμενους 1-2 μήνες. Α, με την ευκαιρία να πω ότι το ημερήσιο πρόγραμμά μου μέχρι το Πάσχα, όπως επίσης και τον χαιρετισμό στον ήλιο, τα συνεχίζω κανονικά και με πάθος – μην ξεχνιόμαστε… Θα σας πω νεότερα όταν θα έχω διανύσει περίπου τη μισή απόσταση, και θα μπορώ να κάνω τον πρώτο απολογισμό!

Χθες, εντωμεταξύ ήταν και το πρώτο βράδυ που ήμασταν τελείως μόνοι μας, μετά από… την γέννηση της μικρής, πλάκα πλάκα. Είχαμε πάει τη μικρή στη γιαγιά της από το μεσημεράκι, και τελικά είπαμε πρώτη φορά ας μείνει και το βράδυ εκεί – αρχικά για να κάνουμε ένα διάλειμμα από το σερί τόσων μηνών, και επίσης για να δοκιμάσουμε πως αντιδρά κι εκείνη τόσες ώρες χωρίς εμάς.

Όλα μια χαρά. Και μόνο ότι το χθεσινό βράδυ ήταν διαφορετικό από τα προηγούμενα, μου δίνει άλλη ενέργεια για σήμερα. Είναι σαν να μηδενίζεις το κοντέρ στη ρουτίνα σου, και να ξεκινάς πάλι, φρέσκος! Και η Ώρα της Γης ήταν απλά μία αφορμή. Το ξέρετε πως όταν θέλουμε, μπορούμε να βρίσκουμε αφορμές… έναν σωρό!

Πείτε μου λίγο, πόσοι από εσάς μείνατε χωρίς φώτα χθες βράδυ στην Ώρα της Γης? Θα το επαναλάβατε αν γινόταν κάθε μήνα? Πως το σκέφτεστε? Γράψτε μου στα σχόλια.