Όταν ρωτάει ο κόσμος τι κάνεις, πως είσαι, τι απαντάς? Κάποιοι ίσως απαντάτε καλά, και άλλοι ίσως παραπονιέστε για την κατάσταση, την προσωπική αλλά και την γενικότερη, στη χώρα. Αυτό που αναρωτιέμαι για τους μεν πρώτους είναι αν όντως είμαστε καλά όλοι όσοι έτσι λέμε – αν είμαστε ευχαριστημένοι, χαρούμενοι, ήρεμοι, ζωντανοί, ανθρώπινοι – και για τους δεύτερους, γιατί εγκλωβιζόμαστε σε αυτή την κατάσταση που δεν μας αρέσει? Εμείς ευθυνόμαστε για την ζωή μας. Ή τέλος πάντων εμείς την έχουμε στα χέρια μας.
Δεν μου αρέσει που περνούν αρκετές ημέρες χωρίς να τις καταλαβαίνω. Στη yoga ορίζουμε την σανκάλπα μας. Είναι μία θετική απόφαση, μία δέσμευση στον εαυτό μας για κάτι που θέλουμε να αλλάξουμε ή να συνεχίσουμε να κάνουμε. Είναι μία σύντομη κατάφαση, όχι άρνηση. Η δική μου εδώ και έξι μήνες είναι “ζω την κάθε ημέρα”. Δεν το καταφέρνω, αλλά το έχω βάλει στόχο. Το λέω για να το θυμάμαι. Επιμένω, δεν μου αρέσει που περνούν αρκετές ημέρες χωρίς να τις καταλαβαίνω.
Επίσης, θα ήθελα να μην τρέχω από το πρωί μέχρι το βράδυ για να τα προλάβω όλα. Να μην είμαι κολλημένη στην κίνηση για ώρες. Να μην γεμίζω την ημέρα μου με τόσα “πρέπει να κάνω”, σε αυτούς τους τρελούς ρυθμούς. Μου επιτρέπεται να πω ότι δοκίμασα αυτό το στυλ ζωής και θέλω να δω κι ένα άλλο? Κάπου αλλού ίσως? Άλλωστε δεν θυμάμαι να έχω κάνει καμιά συμφωνία να μείνω για πάντα εδώ.
Μάνι μάνι, έχω 5 λόγους να θέλω να την κάνω από την πόλη. Σκέψου λίγο:
- Η μέρα σου να έχει περισσότερο χώρο για πράγματα που “θέλεις να κάνεις”. Αρκετά με τα τόσα πράγματα που “πρέπει να κάνω”. Είναι δυνατόν να μην μου φτάνουν τα 24ωρα?
- Να μην είσαι τόσο κλεισμένος στο σπίτι, αλλά να μπορείς να χαρείς τον ήλιο και τη φύση περισσότερο. Να μάθεις τη φύση. Να την αγαπήσεις. Το παιδί μου μόλις αρχίζει να περπατάει – και τι δε θα ΄δινα να μπορούσε να κάνει τα πρώτα του βήματα στη φύση.
- Να έχεις χρόνο για τους αγαπημένους σου. Να τους ζήσεις από κοντά, να μεγαλώσετε μαζί. Σκέφτομαι ότι τον άνθρωπο που αγαπώ και επέλεξα για σύντροφο, και το παιδάκι μας, θέλω να τους ζω κάθε μέρα. Όχι δύο ώρες που γυρνώ κουρασμένη από τη δουλειά, και δεν έχω όρεξη όχι γι’ αυτούς, αλλά για τίποτα. Το παιδί μου κάθε μέρα έχει κάτι καινούριο να μου δείξει. Θα ήθελα να το δω, όχι να μου το περιγράφουν.
- Να είσαι πιο χαλαρός κατά τη διάρκεια της μέρας. Οι γρήγοροι ρυθμοί πια με αγχώνουν και πιάνω τον εαυτό μου να μην προλαβαίνει να κάνει πράγματα που μου αρέσουν. Αυτή είναι η ουσία?
- Να υπάρχει χώρος στο πρόγραμμά σου
και στο μυαλό σου, για δημιουργία. Για έξυπνες ιδέες, για όμορφες κατασκευές, για ενδιαφέρουσες ασχολίες. Όχι μόνο σπίτι – δουλειά, δουλειά – σπίτι. Σύμφωνα με το μύθο, χρησιμοποιούμε μόνο το 10% του εγκεφάλου μας. Φανταστείτε πόσα περισσότερα μπορούμε να κάνουμε. Δεν υπάρχουν όρια!
Δύο τρόποι νομίζω υπάρχουν για να τα βάλεις στη ζωή σου. Ο ένας είναι να παλέψεις την καθημερινότητα στην πόλη και να διαμορφώσεις το πρόγραμμά σου βάζοντας τα παραπάνω σε προτεραιότητα. Ο άλλος είναι να μετακομίσεις σε μια μικρότερη κοινωνία από την χαώδη Αθήνα. Κάπου που οι ρυθμοί να είναι πιο χαλαροί και ανθρώπινοι και να έχεις την ευχέρεια να χωρέσεις πιο εύκολα στην ημέρα σου πράγματα που σου αρέσουν. Κάπου που θα μπορείς να χαρείς τη φύση.
Αναγνώστες από επαρχία και νησιά έχουμε να μας μεταδώσουν μηνύματα από τη ζωή τους?
Το κείμενο με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Επιστρέψαμε με την κοπέλα μου στην Αθήνα έπειτα από 5 χρόνια φοιτητικής ζωής στην Κρήτη, με όλη την καλή διάθεση να μπούμε σε άλλους ρυθμούς, να ανακαλύψουμε τις τόσες όμορφες γωνιές της πόλης, να εκμεταλλευτούμε τις τόσες επιλογές που δεν είχαμε τόσο καιρό στην επαρχία. Ούτε ένας χρόνος δεν πέρασε, και θέλουμε να φύγουμε πάλι για κάποια επαρχία (παρ' ότι μεγαλώσαμε σε πόλη). Τι να τις κάνω τις επιλογές και την ποικιλία, όταν δεν έχω ηρεμία, όμορφα τοπία, όταν για να κάνω μία δουλειά θέλω 5 μέρες ενώ στο Ρέθυμνο ήθελα μία μέρα για να κάνω 5 δουλειές. Μου έλειψε ήδη η ηρεμία, το οτι όπου και να θες να πας στο νησί, είτε θες είτε όχι θα δεις θάλασσα. Λιγότερα αυτοκίνητα και κίνηση, λιγότερα νεύρα, λιγότερο άγχος. Περισσότερος ελεύθερος χρόνος, περισσότερη ησυχία, περισσότερο οξυγόνο. Περισσότερος χώρος, και όχι να ζούμε ο ένας πάνω στον άλλον. Στην Αθήνα μένουμε στριμωγμένοι, παρκάρουμε στριμωγμένοι, στριμωχνόμαστε στο μετρό, στα μαγαζιά, στα μικρά πεζοδρόμια… χρειαζόμαστε χώρο για να αναπνεύσουμε. Ξέρω πως δεν θα είμαι ευτυχισμένος αν ζήσω στην Αθήνα, και θέλω να μετακομίσω σε κάποιο νησί το συντομότερο δυνατόν (εύχομαι να μπορώ να το κάνω μέσα στα επόμενα 1-2 χρόνια). Και δεν μεγάλωσα και πολύ για να με κουράσει η πόλη, είμαι ακόμα 25 χρονών.
Νίκο, συμμερίζομαι αυτά που γράφεις. Χρειαζόμαστε χώρο για να αναπνεύσουμε. Χαίρομαι να το ακούω από έναν άνθρωπο που έχει μεγαλώσει σε πόλη, έχει ζήσει στην επαρχία και νοσταλγεί τον τρόπο ζωής της δεύτερης. Είναι πολύ αισιόδοξο. Και χαίρομαι επίσης όταν βλέπω κόσμο να ψάχνει την ουσία των πραγμάτων γύρω του.
Bούλα μπράβο για την όμορφη σελίδα,την βρηκα τυχαία όταν έγραψα”δεν έχω στόχους”στο google ,τελαιταια ενω είμαι ένα πολύ ανήσυχο άτομο ξαφνικά σταμάτησα να ονειρεύομαι να βάζω στόχους ,ίσως γιατί στο παρελθόν απετυχα πολύ..πριν καιρό δε με ένοιαζε,ζωγράφιζα και έβαζα στόχους για εκθέσεις μου,έγραφα και τελείωνα το πρώτο μου βιβλίο,έψαχνα νέους τρόπους να ξανακάνω μια επιχείρηση..
Ξαφνικά αυτο ξεφούσκωσε ,είμαι 44 και ένοιωσα πως ότι προσπάθεια και να έχω κάνει τελικά είμαι στάσιμη..δεν έχω κανένα αποτέλεσμα και βασανίζω το μυαλό μου άδικα..
Διάβασα το άρθρο χωρίς στόχους..ενθουσιάστηκα αλλά δεν ξέρω πως να το εφαρμώσω..μάλλον έμαθα αλλιώς όλα μου τα χρόνια..στο να προσπαθώ!
Πως να γίνει κάτι καλό αν δεν το σκεφτείς και δεν κάνεις πλάνο?
Πως να εκδοθεί το βιβλίο μου αν δε βάλω στόχο τις εκδοτικές?
πως να κερδίσω χρήματα αν δεν δουλέψω εκεί που είμαι σήμερα(αλλού για αλλού..)
Αν σε κούρασα ζητώ συγνώμη…μια φίλη απελπισμένη!
Σε ευχαριστώ πολύ Χρύσα!
Ελπίζω αυτό το blog να είναι ένας χώρος που θα βρεις πάλι την όρεξή σου για τη ζωή και θα αρχίσεις και πάλι να ονειρεύεσαι. Χωρίς αισιοδοξία και όνειρα, δε νομίζω ότι μπορεί κάποιος να φτάσει μακριά. Μπορεί δηλαδή, αλλά δε νομίζω ότι θα έχει την ίδια ευχαρίστηση όταν φτάσει.
Ίσως το άρθρο “Ο καλύτερος στόχος είναι να μην έχεις στόχους” να μην είναι αυτό που χρειάζεσαι αυτή τη στιγμή.
Το σημαντικό στην φάση που βρίσκεσαι νομίζω είναι να θέσεις κάποιους στόχους, να ορίσεις δηλαδή προς τα που θέλεις να πας, αλλά να μην έχεις κλειστά τα μάτια σου στην πορεία. Με ανοιχτό μυαλό, να μπορείς να αναγνωρίσεις μία ευκαιρία που μπορεί να παρουσιαστεί, και να την αρπάξεις!
Να σκεφτείς λίγο πως θα ήθελες να είναι η ζωή σου σε λίγα χρόνια, ή σε περισσότερα. Και τις ιδέες που θα σου έρχονται στο μυαλό, να μην τις σνομπάρεις, ούτε να τις απαξιώνεις η ίδια. Να τις σκέφτεσαι μία μία, σαν να είναι κάτι μοναδικό, γιατί όντως μπορεί να είναι.
Από τότε που αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό εδώ το blog, και από τότε που είπα ότι θα δώσω αέρα στα όνειρά μου, για να έχουν πραγματικές πιθανότητες να υλοποιηθούν, κάθε τόσο, έχω και μία νέα ιδέα. Αυτό και μόνο σου δίνει μεγάλη αισιοδοξία, γιατί νιώθεις ότι το μυαλό δουλεύει, και ψάχνει τρόπους για το καλύτερο. Δεν πρόκειται να τις υλοποιήσω όλες, αλλά όλες τις σκέφτομαι, για να καταλήξω ποιες τελικά θα επιχειρήσω.
Προτείνω να ρίξεις μια ματιά στα παρακάτω άρθρα για αρχή:
Δεν μπορείς να βρεις τη δουλειά των ονείρων σου? Δημιούργησέ την!
Ποια είναι τα δικά σου 43 πράγματα?
Σκέψου τους στόχους της ζωής σου
Top 20 κόλπα παρακίνησης
Χαλάρωσε τους ρυθμούς σου… για να ευχαριστηθείς τη ζωή